μινιατούρες ITALERI 1:72 Austrian And Russian Allied General Staff (Napoleonic Wars) κωδικός 6037

Ο ρωσικός στρατός στα τέλη του 18ου αιώνα ήταν πιθανώς ο μεγαλύτερος και αναμφισβήτητα ένας από τους ισχυρότερους στρατούς στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας της Αικατερίνης Β' της Μεγάλης (1762-1796), κέρδισε πολλές σημαντικές νίκες κατά τη διάρκεια των πολέμων με την Τουρκία, κέρδισε τον πόλεμο με την Πολωνία το 1792 και συνέβαλε καθοριστικά στην καταστολή της εξέγερσης Kościuszko το 1794. Πολλά από αυτά τα βίωσε ένας από τους καλύτερους Ρώσους ηγέτες στην ιστορία της Ρωσίας - ο Alexander Suvorov, ο οποίος βασίστηκε στην ταχύτητα δράσης, στους επιδέξιους ελιγμούς με τις δικές του δυνάμεις, αλλά και στην εκπαίδευση των δικών του στρατευμάτων. Ένα άλλο πράγμα είναι ότι συχνά κέρδιζε χάρη στο πλεονέκτημα των δικών του στρατευμάτων. Ωστόσο, αυτός ο καλός διοικητής πέθανε το 1800 και ολόκληρο το ρωσικό σώμα αξιωματικών δεν ήταν διάσημο για καλή εκπαίδευση ή υψηλό επίπεδο επαγγελματισμού. Σε γενικές μάχες (στο Austerlitz και στο Frederick) ο τσάρος Αλέξανδρος Α είχε επίσης αρνητική επιρροή στη διοίκηση του ρωσικού στρατού, ο οποίος στο Austerlitz δεν αποδέχτηκε τις σωστές παρατηρήσεις του Mikhail Kutuzov που επέκρινε το σχέδιο μάχης και ως αποτέλεσμα διαφωνιών και σωματικές βλάβες, δεν του ανέθεσαν τη διοίκηση της Μάχης του Φρειδερίκη. Υπάρχουν επίσης πολλές ενδείξεις ότι το σχέδιο της εκστρατείας του 1812, που περιελάμβανε την έλξη γαλλικών στρατευμάτων βαθιά στο τσαρικό κράτος, αναπτύχθηκε ad hoc και μπορεί να μην είχε ληφθεί υπόψη από την αρχή από τη ρωσική διοίκηση. Ωστόσο, αυτά είναι μόνο υποθέσεις. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια αυτής της εκστρατείας, οι σημαντικότεροι Ρώσοι αξιωματικοί ήταν, για παράδειγμα, οι Μιχαήλ Κουτούζοφ, Ματβέι Πλατόφ και Μιχαήλ Μπάρκλεϊ ντε Τόλι. Κατά τη διάρκεια αυτής της εκστρατείας του 1812, με την τεράστια και αποφασιστική υποστήριξη του «στρατηγού Φροστ», οι Ρώσοι κέρδισαν, αλλά κατά τη διάρκεια της εκστρατείας 1813-1815, το ρωσικό σώμα αξιωματικών αποδείχθηκε αρκετά καλό και μπόρεσε να πολύ επιδέξια συνεργάζεται με τους συμμάχους της.

Η εκπαίδευση των ανώτερων και κατώτερων αξιωματικών στον αυστριακό στρατό άλλαξε σημαντικά μετά τις ήττες του Πολέμου της Αυστριακής Διαδοχής (1740-1748) και μετά τον Επταετή Πόλεμο (1756-1763) - μεταξύ άλλων, από τη δεκαετία του 1850 ιδρύθηκαν οι πρώτες αυστριακές στρατιωτικές ακαδημίες. Ωστόσο, παρά τη θεωρητικά καλή βάση διδασκαλίας, το αυστριακό σώμα αξιωματικών στα πρόθυρα των πολέμων με την επαναστατική Γαλλία (1792-1799) και τους Ναπολεόντειους πολέμους (1799-1815) δεν φαινόταν πολύ καλά. Το 1792, περίπου 350 στρατηγοί και 13 στρατάρχες υπηρέτησαν στον αυστριακό στρατό. Ο μέσος όρος ηλικίας τους ήταν υψηλός και πολλοί από αυτούς όφειλαν τις προαγωγές τους σε οικογενειακές σχέσεις και αυλικές ίντριγκες, όχι σε ηγετικές ικανότητες. Όλες αυτές οι αδυναμίες συγκεντρώθηκαν κατά τη διάρκεια της ιταλικής εκστρατείας του 1796-1797, όταν τα αυστριακά στρατεύματα υπό τη διοίκηση του στρατάρχη Wurmser (πολύ καλός διοικητής παρεμπιπτόντως) συντρίφθηκαν από τους Γάλλους σε μια σειρά μαχών - μεταξύ των οποίων Castiglione (1796). Η εκστρατεία του 1805, που χαρακτηρίστηκε από μια επαίσχυντη ήττα στο Austerlitz (1805), έληξε επίσης σε πλήρη αποτυχία. Μετά το 1805, ο αυστριακός στρατός υπέστη ορισμένες μεταρρυθμίσεις και ένας από τους σημαντικότερους αξιωματικούς του ήταν ο Αρχιδούκας Κάρολος - πιθανώς ο καλύτερος υψηλόβαθμος αξιωματικός του αυστριακού στρατού κατά τους Ναπολεόντειους Πολέμους, νικητής, για παράδειγμα, από τη Ζυρίχη (Πρώτη Μάχη της Ζυρίχης, Ιούνιος 1799). Ωστόσο, παρόλα αυτά, το 1809 ηττήθηκε ξανά στη μάχη του Wagram. Μετά το 1809, οι σημαντικότεροι ανώτεροι αξιωματικοί του αυστριακού στρατού ήταν, για παράδειγμα, ο Schwarzenberg και ο Radetzky.